Çocuk olmak istiyorum, kaygısız ve umutlu bir çocuk gibi.. Ve onun toprağı, onun suyu gibi; anası gibi ana olmak istiyorum.. Henüz hiç kimsenin ölmemiş olduğu bir dünyada, ilk ölümlü olmak istiyorum.. Coşkun bir nehir olmak istiyorum, bütün acıları önüme katıp, sürüp götürmek istiyorum, kimseye kalmasınlar artık! Kimse bu kirli dünyadan parmağını çekip de, yüzünü eğmesin artık çocuklarımıza..
Bunu yapmaya gücümüz yeter mi? Bedenin, bedenim siper olsa, yaşamlara yeter mi? Kaldır başını, başı dumanlı dağlardan bak doya doya gökyüzüne.. Benim yüzüm eğik, utanç dökerim yerlere.. Umut etmek gerek, tükenmemek gerek. Yüzümle beraber hep döküyorum umutları da, her ölümle, her yangınla, her acıyla, her anıyla, her anayla! Neye yaradım? Tükenmeye hakkım yok da, biliyorum, bu yüzden utanıyorum. Beni affet heval.. Beni affet ne olur.. İsterim, hayal ederim, var edemem. Hiç var olmamış gibi gideceğim bu dünyadan. Sense hatırlanacaksın, her daim bahsedilecek, anlatılacak bir destan olacaksın. Ben ölümlüyüm, sen kurduğum düşün gerçeğiyle özgür ülkende sonsuz olacaksın. Yanında olamadığım için beni affet heval, beni affet ne olur..
Şeydâ Falanfilan..
" İnsan şeffaf bir hale gelirdi, aynada bile göremezdik kendimizi... "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder