Sen gülünce,
Bir gül solardı içimde, gamzelerinden utanarak..
Bükülürdü boynu tüm güzelliklerin,
Sesi kısılırdı bülbüllerin..
Ömrü tükenirdi ölümsüzlerin..
Sonuna gelinirdi tüm heyecanlı hikâyelerin..
Betonları topraklaşırdı metropollerin..
Sen gülünce haykırmak isterdim
Ey beni terkeden anılarım,
Gelin de görün nasıl bir güzellikle karşı karşıya kaldım..
Benimle haykırırdı göz kapaklarım,
Duramıyorum, gelin de yardım edin..
Açıldı kara kutularım, sırdaşlarca bilindin..
Sen bir esrarkeşte temiz nefes gibiydin..
Sen gülünce,
Bir şimşek çakardı gökyüzünde..
Ne kadar çocuk varsa uykusundan sıçrardı..
Ben de aradım kollarını,
Gökyüzüne sarmıştın, ışıkLara aldanmıştın..
Şimşek olmak için, yağmurları bırakmıştın..
Ben de unutmuştum yağmurda ıslanmayı,
Şimşeklerden korkmaya başlamıştım..
Sen gülünce ağlamak isterdim
Gözyaşlarıma yansısın diye gül yüzün milyonlarca..
Kalbimin kablolarını söküp atardım..
Teklerdi,aldırmazdım..
Ben sana hayat bağıyla bağlıydım..
Sen gülünce sarsılırdım artçılarla,
Ölüm çadırıma gelene değin..
Sen gülmeseydin..
Boğularak ölmemek nedir,
Nasıl bilirdim?
Şeydâ Falanfilan..
" İnsan şeffaf bir hale gelirdi, aynada bile göremezdik kendimizi... "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder