Ne hallerdesin,
Bilirim.
Elin nasıl yanıyordur,
Nasıl sıkışıyordur yüreğin...
Umarsızlık kuşatmıştır bedenini,
Besêler tutmuştur dilini.
Ama bildiğim bir şey daha var:
Gece tüm karanlığıyla bizi kırıp döktüğünde,
Bildiğimiz bir şey var.
Gün doğar...
Ne yaşanırsa yaşansın,
Gün mutlaka doğar.
Toprağa düşen her taze çiçeğin hürmetine,
Milyonlarca tohumu karşılayan gün,
Mutlaka doğar...
Ey benim yangınım yurdum!
Ey çoluğum, çocuğum, torunum, torbam,
Ey kadınım, gelinim, bağrımdaki cansız oğul bedenim!
Ey benim görkemli, ve öfkeli,
Ve yangınlı gece seslerim!
Neden severiz karanlığı?
Günü sabırla bekleyecek kadar çok sevdiğimizden mi yaşamı?
Vapurların sesini,
Güvencin nefesini,
Bozkırın sarısını,
Yarenin kokusunu,
Hêvîyi çok sevdiğimizden mi bu bekleyiş?
İnanmaktan mı ya da, ucunda zaferi görmekten midir?
Neden olsun.
Günüm, gecem ve yaşamak aşkına!
Halkımla şafağın nöbetindeyiz.
Ayın yüz döndüğü sevgili,
Küskün, kırgın, harelenmiş, örselenmiş güzel,
Halkımla yangınların nöbetindeyiz.
Ölmekten yorulduk, siyahlıktan utandık,
Ayrılmaktan bin parçaya dağıldık!
Duy sevgili,
Bir kibrit çöpü,
Bir tutam dal,
Bir odun kor aşkına sevgili,
Bizimle bekle karanlığın yenilgisini,
Bizimle batsın gece,
Halkımla, umutla,
Bizimle,
Sen de doğ...
Şeydâ Falanfilan..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder